166

Teraz jeżdżę 166. To już kolejna szpitalna linia w moim życiu. Jeżdżę z ludźmi, którzy pamiętają Stan Wojenny oraz Sobór Trydencki. Wszyscy siedzą od brzegu, żeby na wypadek wybuchu nie wypaść przez okno. Tylko ja siedzę od okna. W razie wybuchu nie przygniotą mnie ludzie, ich torby ani ich wózki. Ale to siedzenie w głębi przy oknie nie budzi zaufania. Przez całą drogę nikt obok mnie nie siada. Wolą stać. Niech stoją. W razie wybuchu na pewno coś wymyślą. Ja zaś wypadnę przez okno. Upadnę na ziemię, wstanę i ruszę przed siebie.

Poetycki zakład higieny

Ludzie zostawiają brudny talerzyk. Brudny siwy talerzyk na białej szafce. A na brudnym szarym talerzyku seledynowe coś. I to seledynowe coś nie jest ani cieczą ani ciałem stałym. Jedno jest pewne. Jeśli włożyć tam palec, dziwna masa, nim rozlezie się na boki, przyklei się do skóry palca i szybko zaschnie. Być może zaaplikuje też na skórę dosyć nieprzyjemny zapach. 

Sama seledynowa maź - to może być wszystko. Zdechły sos z cytryny, żółć, wschodnioazjatycki klej, a nawet płyn z silnika wojskowego samolotu. Seledynowa maź może być żywa, a więc posiadać zdolność do rozmnażania się. Wkrótce więc opuści talerzyk i zacznie gnębić mnie od kostek począwszy. Niebawem mogę zatonąć cały, choć przede mną jeszcze całe życie. A można było wynieść gdzieś siwy talerzyk. Do siwozlewu. Ocalić jeszcze jedno istnienie.

Krótka rzecz o wiewiórkach, rybach i półptaszku

Szalone wiewiórki obracają się wokół pnia. Przyczepione pazurami do kory, głowami do dołu okrążają z dziką prędkością zielony pień. Przez miliułamki milisekund wiszą w powietrzu. Między miliułamkami milisekund przytwierdzają się do pnia. Krążą wściekle i bez opamiętania.

Między nowo nasadzonymi iglakami cichutką dwukółką przejeżdża komendant tutejszej ochrony. Ma czapkę z żelaznym daszkiem, nad którym unosi się pół ptaszka.

Mężczyzna w niebieskiej kurtce niesie porąbane ryby. Niesie porąbane płaty rybne do restauracji w parku króla.

Król niegdyś o mało nie oderwał się od ziemi i nie poleciał do nieba.

Nie stać mnie na rybę w restauracji króla i na współczucie jemu.